Eindelijk was het zo ver. Na wat een eeuwigheid leek, konden we weer in groep “uit ons kot” komen, na veel te lang “in ons kot”. We konden terug komen uit een tijdperk van dood en ander onheil die voor heel wat mensen nog een lange en pijnlijke nasleep zal hebben.
Voor de gelegenheid had ik een nieuwe buurman warm gemaakt om ook eens te komen mee rijden. Ik vertelde hem dat we ongeveer 90 km zouden rijden aan een maximum van 30km/u. Hij zag dat (toen nog) perfect zitten.
Ten huize Douchy landden de duiven zoals weleer. Nogal wat enthousiastelingen voor deze eerste “post-Corona”-rit hadden tijdens de afgelopen maanden blijven trainen en dat was er duidelijk aan te merken.
Twee ervaren wegkapiteins (Yves en Erik) namen ons op sleeptouw. Het blijft voor mij een wonder om te zien hoe Yves blijkbaar overal de weg weet en zonder de minste twijfeling een rit van meer dan 100km op kop rijdt. Chapeau ! Ik was blij dat Yves er bij was, ook al vermoed ik dat de maatregelen i.v.m. de Corona-crisis daar voor iets tussen zaten.
We reden langs allerlei wegen die voor mij totaal onbekend leken. Dankzij Yves kan ik nu, naast de Tourmalet, de Mont Ventoux, de Kemmelberg, de Poggio (niet die in Italië) … ook De Kampel afvinken op mijn lijst van overwonnen uitstulpingen in het geologische landschap. Dit was (letterlijk) het hoogtepunt van de rit, met een noodzakelijke groepsfoto van de “revenants” als kers op de taart. Om deze foto te maken liet Erik zich niet kennen. Hij ging los in de gracht gaan staan om dit mooie kikvorsperspectief vast te leggen voor het nageslacht. Ja, net zoals onze grootouders ons konden vertellen over “den oorlog” gaan wij misschien aan onze kleinkinderen kunnen vertellen over “den Corona” en dat we het overleefd hebben en weer buiten mochten …
Zo goed als Yves overal de weg blindelings kent, zo moeilijk is het voor hem blijkbaar om tijd in te schatten. Vanaf “De Kampel” zou het nog 1u, maximum 1u15’ zijn om huiswaarts te keren, dixit Yves. Dat was blijkbaar buiten de algemene relativiteitstheorie gerekend en het feit dat we niet in de ruimte bewegen, maar wel degelijk in de ruimtetijd.
Zelfs met het opendraaien van de turbo voor de terugkeer bleek deze geschatte tijd toch ernstig onderschat ;-)
Mijn nieuwe buurman, Jurgen, was een tevreden man en we hebben er een nieuw lid bij ;-)
Helaas moesten we het aan het einde van de rit zonder “de Vlas” doen. Ik heb mijn vrouw al verwittigd, dat ik, na de eerste rit dat “de Vlas” weer open gaat, geen uur zal hebben om thuis te komen. Hopelijk zullen er nog enkele “revenants” van de partij zijn. En hopelijk landen we dan om 12u (en niet om 12u45).
Dominiek
Comments