Op maandag 16 mei deed één team van Douchy-Berton mee aan een tijdrit georganiseerd door het feestcomité van Stene Dorp.

De reporter van dienst was één van de deelnemers in dit team en dacht, zowel voor, tijdens als na de tijdrit, aan de titel van dit stukje.

De weken voorafgaand aan de tijdrit vroeg ik me af als ik wel de juiste keuze gemaakt had door te aanvaarden om mee te rijden. Ik heb nog nooit op woensdagavond meegereden en ken dus ook de super turbo's niet van Douchy-Berton. Er was dus wel enige pleinvrees te bespeuren in mijn onderbewustzijn.

De dag zelf was onze ploeg (Johan, Jurgen, Guillaume, Sergei en ikzelf) mooi op tijd wat ons toeliet om het parcours al even te verkennen. Toen voelde ik al dat het hard zou worden. Wat voor de anderen blijkbaar "losrijden" was, was voor mij al goed stampen.

Toen ik hoorde wat de eerste ploeg van NWO (de ploeg waar ik zelf nog enkele jaren bij was) gereden had als gemiddelde (nl. +/- 35 km/u) op zo'n bochtig parcours ging de moed me nog iets dieper in de schoenen zinken.

Maar de aanwezigheid van mijn vrouw en zoon, als trouwe supporters, en veel andere mensen van Douchy-Berton, gaf mij dan weer vleugels. Ik was echt zeer blij om zoveel supporters van Douchy-Berton te zien, zelfs meerdere mensen die vroeger van de Vogezen terug gekomen waren en present waren om ons aan te moedigen. Met dank aan al die mensen.

Een domper op de feestvreugde was wel dat er in de tweede ploeg van NWO iemand een zwaar hartprobleem opgelopen heeft tijdens de tijdrit. Ik voelde me helemaal niet goed en ik dacht bij mezelf : "Ik moet mezelf hier zeker niet forceren, want ik wil niet hetzelfde meemaken". En zeker als je die gast toch goed gekend hebt, pakt dat nog iets meer op de adem.

De tijdrit zelf was keihard. Ik heb in mijn leven nog nooit zo lang aan zo'n tempo gereden. Ik was blij dat ik mee mocht rijden met zware kleppers die onder elkaar het kopwerk verdeelden. In elke bocht moesten we hard in de remmen gaan en dan vollen bak weer optrekken. Het eiste opperste concentratie en heel wat power. Zelf heb ik het 4,5 ronden volgehouden en de laatste halve ronde iets minder hard gereden. Ik voelde dat de andere 4 het werk goed gingen afmaken.

En wat een prestatie ! Onze ploeg reed de snelste tijd met een gemiddelde van 38,2 km/h.

Toch eindigden we slechts als derde in het officieel klassement.

Hoe dit komt ? Volgens mij werd het wedstrijdreglement geschreven door een socialist ! Bonussen voor de zwakkeren en strafpunten voor de sterkeren.

Toch zijn wij de morele winnaars en wel om twee redenen :

* we reden de snelste tijd en dat pakken ze ons niet af

* Douchy leverde de prijzen voor de winnaars (volgens het wedstrijdreglement) en komt zo ook op een positieve manier in de kijker.

Nadien werd er nog wat nagepraat en een glaasje gedronken op het zonovergoten pleintje bij de Vlasschaard, en dit in een gemoedelijke sfeer. Er werden al plannen gesmeed voor volgend jaar.

Tips voor volgend jaar :

* aantrekken van een statisticus die ons helpt berekenen wat de ideale samenstelling is van een ploeg i.f.v. het wedstrijdreglement (gewicht, lengte, leeftijd, ... en wie weet welke criteria vinden ze volgend jaar nog uit)

* zeker minstens twee mannenploegen en één vrouwenploeg aan de start. Als grote club zijn we het aan onszelf verplicht om "en masse" mee te doen aan dit event. Als NWO/Fizoma 3 ploegen kan afvaardigen, moeten wij dit zeker ook kunnen !

Dominiek