Zondag 5 september stond met stip genoteerd in mijn agenda. En blijkbaar was ik niet de enige die deze dag duidelijk in het teken gesteld had van de Jubilieum-viering van onze wielerclub Douchy-Berton. Toen uw journalist bij de start van de rit de aanwezigheden wilde noteren (zodat hij wat materiaal zou hebben voor een artikeltje), moest hij vaststellen dat de ledenlijst zich wel in de brievenbus bevond, maar zonder schrijfstok. Toen had hij eigenlijk al moeten aanvoelen dat er nattigheid in de lucht ging. Dit was een veeg voorteken. Gelukkig was Erik De Buyst bereid om op digitale manier vast te leggen wie er allemaal aanwezig was bij de start van de rit. Hij is trouwens altijd bereid om fotoshoots te houden, wat zorgt voor mooie herinneringen aan ritten en andere activiteiten van de club.

We vertrokken met een mooi groepje richting Knesselare. De rit verliep voorspoedig en er werden bij sommige leden al voorbespiegelingen gemaakt bij de BBQ.

Toen we, uit respect voor de vinkenzetters, een omwegje gingen maken kwamen de gebroeders Cobbaert, die tot dan broederlijk naast elkaar de rit professioneel leidden, in een kleine woordentwist. Broer A nam ons mee in een weg die uiteindelijk “dood leek te lopen”, waarop broer B uw journalist toevertrouwde dat hij het nog zo gezegd had aan zijn broer, maar dat hij niet wilde luisteren. Zou dat er bij Metaalcomfort ook zo aan toe gaan ?

Nog iets later was het opnieuw bingo tussen de broers Cobbaert. Eén van de twee reed lek, waarbij de andere broer, samen met enkele andere leden, commentaar had op de staat van de buitenband van zijn broer.

En omdat ze het in de familie wilden houden, was de volgende “stunt” voor Winnie. Ze had zich tijdens de rit al een aantal maal laten afzakken om daarna tussensprintjes te plaatsen. Dit gebeurde in de achterste gelederen van het peloton. Beste dames : wees gewaarschuwd voor “Oostende Koerst” op zondag 12 september : er is er zich hier eentje in alle stilte aan het klaarmaken om een glansprestatie neer te zetten.

In al dat geweld vond Winnie dat ze op een bepaald moment naar de vorenste gelederen van het peloton moest opschuiven en ze laveerde tussen enkele andere clubleden door. Maar toen ging ze letterlijk en figuurlijk uit de bocht waarbij ze een rijder in tegenovergestelde richting niet meer kon ontwijken. En toen was het “bingo”. Een schoolvoorbeeld van een nodeloos escalerend conflict vanuit een clanlogica.

Voor zij die het mocht interesseren : “Negotiating the Nonnegotiable” (Daniel Shapiro, founder and director van Harvard International Negotiation Program)

3x is scheepsrecht voor de familie Cobbaert. En dan was het in de namiddag tijd voor het feest !

Eerst en vooral kon uw journalist alleen maar vaststellen dat moeite, noch kosten gespaard werden om er inderdaad een fantastisch feest van te maken. Het bestuur van onze wielerclub heeft hier echt een glansprestatie neergezet wat een dikke merci verdient. Het is in deze tijden niet meer zo evident om mensen te vinden die dit allemaal doen naast hun respectieve drukke professionele bezigheden.

De aanwezige leden hebben kunnen genieten van een prachtig feest onder een stralende zon, dit na een kwakkelzomertje. Benieuwd hoe de voorzitter dit met zijn “wild card” geflikt heeft.

Eén vreemd verhaal : Jürgen Simoens, recent lid, kwam wel heel laat aan op het feest. Deel van de vertraging was blijkbaar te wijten aan het adres dat opgegeven was. In zijn GPS had hij Torhoutsesteenweg 10 ingegeven en was op een serieus andere plaats uitgekomen dan de juiste locatie. Een spectaculaire revelatie was voor uw journalist het zangtalent van de voorzitter van onze club. Dit was echt top ! Idee voor een volgend feest : een mini-karaoke. Misschien zijn er nog andere zangtalenten tussen ons. Het moet niet alleen fietsen zijn.

Uw journalist heeft alleen maar blije gezichten gezien en zag dat het goed was. Op naar de volgende 20 jaar !